"နာဂစ္ေဒသတြင္ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္တစ္ဦး၏ အေတြ႔အႀကံဳမ်ား"

.

Saturday, 02 May 2009 14:34

“သူေတာင္းစား ႏွိမ္နင္းေရးစီမံခ်က္’’ဆိုၿပီး အမိန္႔ထုတ္လာပါတယ္။ အဲဒီလို “သူေတာင္းစား ႏွိမ္နင္းေရး စီမံခ်က္’’ ထြက္လာတယ္ဆိုၿပီး ေသနတ္ေတြ က်ည္ေတြေပးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြလာလို႔ရွိရင္ ဒီလို ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနတာ မေတြ႔ေစခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ သိကၡာက်တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ည(၇)နာရီ (ဂ)နာရီေလာက္မွာပါ။ သူတို႔ေတြလည္း ပင္ပန္းလို႔ အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။ တဲတြင္းမွာ အိပ္ေနတဲ့လူေတြ အျပင္ထြက္။

ညတြင္းခ်င္း ဖ်က္ခိုင္းရတယ္။ မဖ်က္ရင္ ဓါးေတြနဲ႔ ခုတ္ထစ္၊ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ကန္ၿဖိဳ သူတို႔ေတြငိုၾကတယ္။ မေျပာင္းမေနရ က်ေနာ္တို႔ေတြ ေမာင္းထုတ္လိုက္ေတာ့ ညတြင္းခ်င္း အဲဒီလူေတြဟာ သခ်ိဳင္းကုန္းေတြ၊ လယ္ေတြၾကားက ကုန္းကေလးေတြကို ေျပာင္းသြားရတယ္ဗ်ာ....”

အမည္။ ။ရဲတပ္သား ေအာင္မ်ိဳးသူ

ကိုယ္ပိုင္အမွတ္။ ။လ/၂၁၁၄၀၅

အသက္။ ။ ၂၃ႏွစ္

ေနရပ္။ ။ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ဇလြန္ၿမိဳ႕နယ္၊ ဟသၤာတခရိုင္၊ ေညာင္ပင္ေက်းရပ္ကြက္ သံလြင္ကြင္းေက်းရြာ

လုပ္သက္။ ။(၃)ႏွစ္ခြဲ

နာဂစ္ေဒသ။ ။ဖ်ာပံု- ေဒးဒရဲအပိုင္တြင္ (၂)လတိုင္ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့။

က်ေနာ္ ၂၀၀၅ခုႏွစ္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ၿပီး ပဲခူးတိုင္းျပည္ၿမိဳ႕နယ္၊ ၀က္ထီးကန္ ရဲေလ့က်င့္ေရး အမွတ္(၂) သင္တန္းေက်ာင္းမွာ သင္တန္းငါးလေက်ာ္ ေျခာက္လတက္ခဲ့ၿပီးေတာ့ ဇလြန္ၿမိဳ႕နယ္ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးရံုးမွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ရဲ(၁)လို႔ေခၚတဲ့ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဆိုင္ရာ စာရင္းေတြ ကိုလုပ္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးတာ၀န္ကို ယူရပါတယ္။ ၀န္ထမ္းလစာ တစ္လကိုက်ပ္ေငြ တစ္ေသာင္းခြဲပဲ ရပါတယ္။ စားမေလာက္တာေတြရယ္ ၿပီးေတာ့ သင္တန္းမွာ သင္ရတာနဲ႔ အျပင္မွာ လုပ္ရတာနဲ႔က တျခားစီးျဖစ္ေနတာေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္လံုး၀လုပ္လို႔ မေပ်ာ္ေတာ့တာေၾကာင့္ ၂၀၀၈ ခု စက္တင္ဘာမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္ကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ခုက်ေနာ္ ပန္းရံအလုပ္ ၀င္လုပ္ေနပါတယ္။

၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေမလဆန္းမွာ နာဂစ္မုန္းတိုင္းတိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို လံုၿခံဳေရးအတြက္ဆိုၿပီး ေမလ(၁၂)ရက္ေန႔မွာ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕ကို စၿပီးေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ရယကရံုးကို က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔အရာရွိေတြအပါ အ၀င္ေပါ့ အားလံုးေပါ့ (၂၂)ေယာက္။ (၁၅)ေပေလာက္ရွိတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းမွာ တည္းရပါတယ္။ တံတားရဲ့ ေျခရင္းက တိုက္ခန္းကေလးပါ။ စားေသာက္စရာေတြေတာ့ တိုင္းကေပးလိုက္ပါတယ္။ တပ္ဖြဲ႔ဆိုေတာ့ ခ်က္တာ ျပဳတ္တာ စားေသာက္တာေတြဟာ ဘုန္းေဘာလေအာပဲ။ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိနဲ႔၊ ျပဳတ္ၿပီး အခြံခြါထားတဲ့ ဘဲဥမွာ အျပင္က အျဖဴေရာင္ေတြက ယင္ေကာင္ေတြစားလို႔ ကုန္တဲ့အထိကို ထားခ်င္သလိုထားတာပါ။ က်ေနာ္ဆိုရင္ ေသြး၀မ္းေတြသြားလို႔ ေဆးရံုတက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက က်ေနာ္တို႔ အရာရွိကိုေခၚၿပီး သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေနထိုင္၊ စားေသာက္ဖို႔ သတိေပးခဲ့ရပါတယ္။

မုန္တိုင္းတိုက္နယ္ေျမကို က်ေနာ္တို႔ေရာက္သြားတဲ့အခါ လူေသအေလာင္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ ၀က္ေသေကာင္၊ ႏြားအေသးေကာင္၊ ကၽြဲေသေကာင္ အပုပ္ေတြရွိေသးတယ္။ေလေကာင္းေလသန္႔ကို မရႈရဘူး။ အပုပ္န႔ံေတြ တခ်က္တခ်က္လာတာ လူကို ေအာ့ခ်င္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔က ပ်က္ေနတဲ့အိမ္ေတြ တဲေတြကို စစ္သားေတြနဲ႔ေရာၿပီး ျပန္ကူေဆာက္ေပးရပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ဘာမွမသိတဲ့ (၁၃)ႏွစ္ (၁၄)ႏွစ္ ကေလးစစ္သားေတြေတာင္ ပါပါတယ္။ မေလးရွားတို႔၊ တရုတ္တို႔၊ ႏိုင္ငံျခားက လာအကူအညီေပးတဲ့ ရြက္ဖ်င္တဲေတြကို က်ေနာ္တို႔ ေဆာက္ေပးရပါတယ္။ ေဒးဒရဲတံတားအနားမွာ အလံုး(၂၀)ေလာက္ က်ေနာ္တို႔ ေဆာက္ရပါတယ္။ ေဒးဒရဲအားကစားရံုႀကီး ၿပိဳသြားတာကို က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ရွင္းလင္းၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာလည္း တဲေတြ ေဆာက္ရပါတယ္။

က်ေနာ္ဟာ မုန္းတိုင္းေဒသကို သြားရမယ္ဆိုေတာ့ ဒုကၡေရာက္တဲ့လူေတြကို ကူညီရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္က်ေနာ္တို႔က သူတို႔ခိုင္းတာကိုပဲ လုပ္ခြင့္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က လမ္းေၾကာင္း ေစာင့္ရပါတယ္။ ေဒးဒရဲ ဖ်ာပံုလမ္းေပါ့ဗ်ာ။ ျပည္ထဲေရး၀န္းႀကီး လမ္းေၾကာင္းတို႔၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ လမ္းေၾကာင္းတို႔၊ ႏိုင္ငံျခား ဧည့္သယ္လမ္းေၾကာင္းတို႔ရွိရင္ လမ္းေၾကာင္းရွင္းေပးရပါတယ္။

ေလေဘးသင့္ ဒုကၡသယ္ေတြက တိုင္းနဲ႔ ျပည္နယ္အသီးသီးက၊ ၿမိဳ႕အသီးသီက လာလွဴၾကတာေတြကို လမ္းေပၚတက္ၿပီး ယူၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သားသမီးမ်ားရင္မ်ားသလို အလုအယက္ယူ ၾကပါတယ္။ ဒါကို က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ အဲဒီလိုယူေနၾကေတာ့ ၀န္ႀကီးလမ္းေၾကာင္း ပိတ္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို အထက္က အမိန္႔ေပးတယ္ခင္ဗ်။ လူေတြကို ရိုက္ႏွက္၊ ဆဲဆို ကန္ေက်ာက္ၿပီး ရွင္းခိုင္းတယ္ခင္ဗ်၊ ဖယ္ေပး၊ ဖယ္မေပးရင္ ပစ္မယ္ခတ္မယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေအာ္ေငါက္ရတယ္။ ျပည္သူေတြက လမ္းေပၚက ဆင္းသြားရတာေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ခိုင္းတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္တို႔လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို အမိန္႔ေပး အုပ္ခ်ဳပ္တာက ျပည္ၿမိဳ႕အင္းမက တပ္မ(၆၆) စစ္တပ္ကဗ်ဴဟာမွဴးနဲ႔ တပ္မမွဴးေတြပါ။ သူတို႔ေတြလာရင္လည္း က်ေနာ္တို႔က လံုၿခံဳေရး ယူရတယ္ခင္ဗ်။

ညဖက္က်ေတာ့ အစည္းအေ၀းေခၚတယ္ခင္ဗ်။ ဧရာ၀တီတိုင္းရံုးက ညႊန္ၾကားခ်က္လို႔ ေျပာပါတယ္။ “သူေတာင္းစား ႏွိမ္နင္းေရးစီမံခ်က္’’ဆိုၿပီး အမိန္႔ထုတ္လာပါတယ္။ အဲဒီလို “သူေတာင္းစား ႏွိမ္နင္းေရး စီမံခ်က္’’ ထြက္လာတယ္ဆိုၿပီး ေသနတ္ေတြ က်ည္ေတြေပးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြလာလို႔ရွိရင္ ဒီလို ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနတာ မေတြ႔ေစခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ သိကၡာက်တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ မရွိလို႔ေတာင္းစားတာ ရွက္စရာမဟုတ္ပါဘူး။ ခိုးစားတာမွ မဟုတ္တာ။ သူတို႔ေတြလို မဟုတ္တာ လုပ္ေနတာ၊ လိမ္ေနတာကမွ ရွက္စရာလို႔ျမင္ပါတယ္။

“သူေတာင္းစား ႏွိမ္နင္းေရးစီမံခ်က္’’မွာ ဘာလုပ္ရလဲဆိုေတာ့ ညဘက္မွာ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕ေပၚက ေခ်ာဆြဲထားတဲ့ ဟိုင္းလတ္ကားေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ သြားရတယ္။ စခန္းမွဴးကိုယ္တိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်။ စစ္တပ္က အမုန္းမခံေတာ့ဘူး ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကတည္းက အမုန္းမခံေတာ့ဘူးခင္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ကို အမုန္းခံခိုင္းတယ္ေလ။ စစ္တပ္ကလူ အမုန္းမခံေတာ့ဘူးဆိုတာ လံုး၀ေသခ်ာသြားၿပီေလ။

လူေတြဟာ လယ္ကြက္ေတြမွာ ေရေတြပုပ္ေနလို႔ မေနႏိုင္ဘူး။ ကစင္းရိုး၊ တာရိုးေတြေပၚက အကြက္ကေလးေတြမွာ ဖ်င္စုတ္ အစအနေတြ အုန္းလက္ေတြနဲ႔ တဲေလးေတြ ေဆာက္ေနၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ တဲေတြမွာ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ အခ်ိဳ႕တဲေတြမွာ အသက္ႀကီးေနတဲ့ လူေတြ၊ ဗိုက္ႀကီးသယ္ေတြ၊ အခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ကေလးငယ္ေလးေတြနဲ႔ပါ။ အဲဒါေတြက ဖ်ာပံုနဲ႔ ေဒးဒရဲလမ္းမႀကီးေပၚမွာပါ။

ည(၇)နာရီ (ဂ)နာရီေလာက္မွာပါ။ က်ေနာ္တို႔လည္း အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္၊ သူတို႔ေတြလည္း ပင္ပန္းလို႔ အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။ တဲတြင္းမွာ အိပ္ေနတဲ့လူေတြ အျပင္ထြက္။ ညတြင္းခ်င္း ဖ်က္ခိုင္းရတယ္။ မဖ်က္ရင္ ဓါးေတြနဲ႔ ခုတ္ထစ္၊ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ကန္ၿဖိဳ သူတို႔ေတြငိုၾကတယ္။ မေျပာင္းမေနရ က်ေနာ္တို႔ေတြ ေမာင္းထုတ္လိုက္ေတာ့ ညတြင္းခ်င္း အဲဒီလူေတြဟာ သခ်ိဳင္းကုန္းေတြ၊ လယ္ေတြၾကားက ကုန္းကေလးေတြကို ေျပာင္းသြားရတယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ္ မ်က္ရည္က်မိတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး က်ေနာ္လုပ္ေနတဲ့ ျပည္သူ႔ရဲ၀န္ထမ္းဘ၀ကို လံုး၀မုန္းသြားတယ္။ လံုး၀ စိတ္ဓါတ္ကို အလံုးအရင္းနဲ႔ က်သြားတယ္။ အဲဒီကတည္းက လံုး၀ကို က်ေနာ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့တာပါ။ သူတို႔လုပ္တာက ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းကိုသာ ရွင္းျပၿပီး ျပည္သူေတြမသိေအာင္ လုပ္တာ။ လံုး၀တရား မွ်တမႈမရွိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကိုရွင္းျပတယ္။ ဒီလိုေတာင္းစားေနရတာေတြက ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ျမင္ရင္ လံုး၀မသင့္ေတာ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူဘက္က ၾကည္မယ္ဆိုရင္ ဒါလံုး၀ တရားနည္းလမ္း မက်ဘူးလို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။

“သူေတာင္းစား ႏွိမ္နင္းေရးစီမံခ်က္’’ဘာညာ ‘‘သူေတာင္းစား ’’ဆိုၿပီး ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြအေပၚမွာ မသံုးသင့္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအေပၚမွာ ဒါေတြမရွိဘူးဆိုၿပီး အထင္ႀကီးေစခ်င္တယ္ေပါ့။ ဒုကၡေရာက္ေနတာေတာင္မွ ဒါေတြမလုပ္ဘူးေပါ့။ အဲဒီလိုသေဘာပါ။ ဘာျဖစ္လိုလဲဆိုေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြလာမယ္။ ဂ်ာနယ္သမားေတြလာမယ္။ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္မယ္။ ဒါေတြကိုသူတို႔မလိုလားဘူးေလ။

သူတို႔(အစိုးရ) ကိုယ္တိုင္းလည္း ေထာက္ပံ့ႏိုင္တာမဟုတ္ပဲနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားအကူအညီေတြ ေပးတာကိုလည္း လက္မခံရဘူးဆိုတာေတာ့ ရက္စက္ရာ က်လြန္းပါတယ္။

က်ေနာ္ လမ္းမွာတာ၀န္က်ရင္ လူေတြကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြလာရင္ ခဏေလာက္လမ္း ေပၚကဆင္းေပးပါ။ ၿပီးရင္ ျပန္တက္ၾကေပါ့ေနာ္။ က်ေနာ့္ကို သူတို႔နားလည္းၾကပါတယ္။ ခင္လည္းခင္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္ သူတို႔ကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားက အကူအညီပစၥည္းေတြကို ဘာမွမရဖူးဘူး။ အစိုးရေပးတာလည္း ဘာမွမရဖူးဘူး။ ဟိုက ဒီက ျပည္သူေတြ အခ်င္းခ်င္း လာလွဴတာေတြကိုပဲ စားေသာက္ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ ေရာက္တာေတာ့ရွိတယ္။ ရြက္ဖ်င္း ဆယ္ေပေလာက္ ေပးရမယ့္ေနရာမွာ ငါးေပေလာက္သာ ေပးပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားက လွဴတဲ့ပစၥည္းေတြဟူသ မွ်ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ထည့္ထားတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒါေတြက လူႀကီးေတြလာရင္ ဒါေတြရွိတယ္ဆိုၿပီး ျပဖို႔ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီပစၥည္းေတြက တစ္ခါတည္း ေ၀ရမယ့္ဟာေတြေလ။ လူႀကီးလာမွ ေ၀တယ္ဆိုေတာ့ လူေတြက မိုးထဲေလထဲမွာ ေစာင့္ေနရေတာ့တာေပါ့။

ေဒးဒရဲတံတားမွာ လံုၿခံဳေရး တြဲဘက္လံုၿခံဳေရး ေစာင့္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္ရလဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခား သတင္းေထာက္ေတြလာတယ္။ အေမရိကန္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လာတယ္။ ေနာ္ေ၀းက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ ၾသစေၾတးလ်က ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ လာတယ္။ အကုန္ေမးရတယ္။ မွတ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခရိုင္ရံုးကို စါရင္းပို႔ရတယ္ခင္ဗ်။ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ဗ်ာ။ ရုုပ္ရွင္မင္းသား ကိုေက်ာ္သူတို႔လာလွဴရင္ေတာင္ အက္စ္ဘီတို႔ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ စရဖတို႔ အကုန္လိုက္ရတယ္ခင္ဗ်၊ သူတို႔ဘာလုပ္လဲ။ ဘာေျပာလဲ အကုန္လံုးကို က်ေနာ္တို႔က တင္ျပရတယ္ခင္ဗ်။ ကယ္မရာဆိုရင္ လံုး၀ရိုက္ပိုင္ခြင့္ မျပဳဘူး။ ရိုက္တာျမင္လို႔ရွိရင္ ေအာ္ရမယ္၊ ဆဲရမယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို အမိန္႔ေပးထားတယ္ခင္ဗ်။

ေဒးဒရဲၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေလေဘးဒုကၡသယ္စခန္း (၂)ခု ဖြင့္ထားတယ္ခင္ဗ်။ ၿမိဳ႕ေပၚတံတားေျခရင္းမွာ တဲအလံုး(၂၀)ခင္ဗ်။ က်ဳံဒါးမွာ အလံုး(၃၀)ခင္ဗ်။ တကယ့္တကယ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ရြာေတြအမ်ား ႀကီးရွိတယ္။ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္ထဲက ရြာပ်က္သြားတဲ့လူေတြ၊ ေရလႊမ္းသြားတဲ့လူေတြ၊ စက္ေလွေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ကိုတက္လာၾကတယ္ခင္ဗ်။ က်ေနာ္ေလွဆိပ္မွာ ကြမ္းယာစားရင္း ေမးၾကည့္တယ္ခင္ဗ်။ သူတို႔ရြာေတြဘက္ကို ဘယ္ကအကူအညီမွ မေရာက္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္ခင္ဗ်။

ႏိုင္ငံျခားသားေတြ၊ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ မစၥတာဘန္ကီမြန္းလားတယ္။ အဲဒီအခါမွာ က်ံဳဒါးရယ္၊ ေဒးဒရဲရယ္၊ အဲဒီႏွစ္ေနရာပဲ လိုက္ျပတယ္ခင္ဗ်။ က်န္တဲ့ ဖ်ာပံုတို႔ အျခားေနရာတို႔ကို က်ေနာ္သိသေလာက္ဆိုရင္ သြားခြင့္မျပဳဘူးခင္ဗ်။ လုပ္ထားတဲ့ေနရာကိုပဲ လိုက္ျပတယ္။ တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာက်ေတာ့ သူတို႔ လိုက္မျပဘူး။ က်ေနာ္တို႔ အစိုးရဟာ ျပည္သူေတြအပါအ၀င္ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လို လိမ္ရမလဲဆိုတာကိုပဲ ႀကံစည္ စဥ္းစားေနတယ္နဲ႔ တူတယ္ဗ်။

က်ေနာ္ ဒုတိယအႀကိမ္(၇)ပိုင္း တာ၀န္ျပန္က်တဲ့အခါ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕ကိုပဲ တာ၀န္ျပန္က်တယ္ခင္ဗ်။ ေဒးဒရဲနဲ႔ ဖ်ာပံုဆက္ထားတဲ့ လမ္းေဘးမွာ သာသနာ့ဗိမာန္ ရွိတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားက လွဴတဲ့ဆန္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက လူေတြလွဴတဲ့ဆန္ေတြရွိပါတယ္။ ကန္ထရိုက္ယူၿပီး မိုးထားတဲ့လူေတြဟာ လူႀကီး ျမင္သာတဲ့ဖက္ကို မိုးထားၿပီး ျဖစ္သလိုလုပ္ထားေတာ့ မိုးရြာတာနဲ႔ မိုးေတြယိုေတာ့ ဆန္ေတြ အစားအစာေတြ အကုန္ပုပ္ပြ ပ်က္စီကုန္တယ္ခင္ဗ်။ အဲဒါေတြကို လူႀကီးလာရင္ျပဖို႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔ကို ေစာင့္ခိုင္းထားတယ္ခင္ဗ်။

ေနာက္တစ္ခုက ေဒးဒရဲ မယကနဲ႔ အလက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ လမ္းၾကားေလးရွိတယ္။ ျပည္ေရႊဆံေတာ္၊ ဆယ္ထပ္ႀကီးဘုရားပံုစံမ်ိဳး ဘုရားပရ၀ုဏ္ထဲမွာ ဂိုေဒါင္ႀကီးရွိတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ စားေသာက္စရာေတြ အစံု၊ ၾကက္ဥ၊ ဘဲဥ၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူး၊ အထည္ေဘထုတ္ေတြ၊ က်ေနာ္တို႔ မျမင္ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားပစၥည္းေတြ အစံံုေလွာင္ထားတယ္။ အမ်ားႀကီးပဲခင္ဗ်။ အ၀တ္အထည္ အစားအစာ လိုခ်င္လို႔လာေတာင္းတဲ့လူေတြ လာၿပီးအလွဴခံလို႔ရွိရင္ ေက်းရြာက ေထာက္ခံစာ ယူလာရတယ္။ အဲဒီရယကရံုးမွာ တပ္မ(၆၆)ဗ်ဴဟာမွဴး ကိုင္တယ္။ တပ္မမွဴးေတြအျပင္ ဗိုလ္ေတြလည္းရွိတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ႀကီးလားမသိဘူး ရုံးလာထိုင္တယ္။ ဒီလူေတြ အေျပာအရ ေထာက္ခံစာတစ္ေစာင္ရဖို႔ တန္းစီေစာင္းရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ မယကရုံးထဲမွာလည္း လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း (ျခင္ရိုက္ဘက္တံ)တို႔ မုန္႔အေျခာက္တို႔ ရွိတယ္။ ဒါ့အျပင္ကို သကၤန္းေတြ၊ သပိတ္ေတြလည္းရွိပါတယ္။

အလွဴပစၥည္းေတြကို လိုခ်င္လို႔ဘုန္းႀကီးေတြ သီလရွင္ ဆရာေလးေတြ လာရင္လည္း သာသနာမွတ္ပံုတင္ျပရမယ္။ လူေတြလာရင္လည္း မွတ္ပံုတင္၊ မိသားစု သန္းေခါင္စါရင္းကို ျပရမယ္ဆိုေတာ့ မုန္းတိုင္းတိုက္တဲ့အထဲ ပါသြားတာ အဲဒီအေထာက္အထားေတြ ဘယ္မွာ ရႏိုင္ေတာ့မလဲ။ တကယ့္တကယ္က်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဗိုလ္မွဴးစားဖို႔၊ ေတာ္ၾကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စားဖို႔ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လာလာယူတာ။ က်ေနာ္က လံုျခံဳေရး ေစာင့္ေနခဲ့တာ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ေရွ႕မွာ အေကာင္းဆံုးေတြကို စားတယ္။ ေသာက္တယ္။ ဗူးခြံေတြ ရႈပ္ပြေနတာပဲ။ တပ္ရင္းကို ျပန္မယ့္ကားရွိရင္ အရာရွိ မိသားစုေတြအတြက္ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံျခားပစၥည္းေတြကို ကားနဲ႔လာယူတာ မျမင္ခ်င္အဆံုးပဲဗ်။

စားကုန္ေတြ အကုန္လံုး ေဒးဒရဲၿမိဳ႕ထဲမွာ ျပန္သြင္းၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးကုန္ကုန္ေျပာမယ္ ယိုးဒယားကလာတဲ့ ဆားထုတ္ေတြ၊ တရုတ္ကလာတဲ့ ဆားထုတ္ေတြ၊ အကုန္လံုး က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ၿမိဳ႕အထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနေတာ့ သူတို႔ အက်င့္စရိုက္ေတြကို ေစ်းကြက္ကို ၾကည့္ရင္သိႏိုင္ပါတယ္။ ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ၾကက္ဥေတြ၊ ဘဲဥေတြ၊ ၾကသြန္ေတြပုပ္၊ အာလူးေတြ အပင္ေပါက္၊ က်ေနာ္ေမးခ်င္တယ္၊ ဒါေတြကို ျပည္သူေတြကိုမေ၀ပဲ၊ လူႀကီးေတြလာရင္ ျပဖို႔ပဲထားတာလား၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ေမးပိုင္ခြင့္မရွိဘူး။ ဒီဘက္ကိုေရာက္မွ ေျပာရေတာ့တယ္။

ၿမိဳ႕ေပၚ ရပ္ကြက္ေတြမွာေတာင္မွ လူႀကီးသြားမယ့္ လမ္းေၾကာင္းမွာပဲ သြပ္ေတြေ၀တယ္။ ဒါေတာင္ လမ္းကၾကည့္ရင္ သြပ္တစ္ျခမ္းပဲျမင္ၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ တာလာပတ္မိုးထားတယ္။

ဘယ္ေလာက္ေသလည္းဆိုေတာ့ ေဒသကလူေတြအေျပာကိုေထာက္ရင္ တကယ္သိန္းခ်ီ ေသႏိုင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ဒီေဒသက စီးပြားျဖစ္ထြန္းတဲ့ေဒသ လူေန ထူထပ္တယ္ဆိုေတာ့ လူေတြအမ်ားႀကီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္လို႔ ရတယ္။ ရြာလံုးကြၽတ္ ေပ်ာက္သြားတာေတြရွိတယ္။

က်ေနာ္တို႔ကို ေရဒီယို နားေထာင္ခြင့္ေပးပါတယ္။ ဘီဘီၤစီတို႔ ဘာတို႔ေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔မယံုနဲ႔ေနာ္ သူတို႔ မဟုတ္တာေတြ ေျပာေနတာတဲ့။ ျမန္မာ့အသံက ထုတ္လႊင့္တာေတြကို က်ေနာ္တို႔ ရီခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ ျပေနတာကတမ်ိဳး၊ ဒီမွာျဖစ္ေနတာနဲ႔ တလြဲစီပဲ။ က်ေနာ္ဆိုရင္၊ ေနာ္ေ၀ကလႊင့္တဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံကို အၿမဲနားေထာင္းပါတယ္။

နာဂစ္ေဒသမွာ ထူးထူးျခားကိုေျပာပါဆိုရင္ ဂ်ဴလိုင္လမွာေပါ့ဗ်ာ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕ထဲက ကေလးတစ္ေယာက္ကို စစ္တပ္ထဲကို သြင္းမယ္ဆိုၿပီး ျပည္အင္းမ(၆၆)တပ္ကို ေခၚသြားပါတယ္။ ကေလးက (၁၃)ႏွစ္ (၁၄)ႏွစ္ပဲ ရွိေသးေတာ့ သူ႔အေမက လိုက္သြားတယ္။ ငိုၿပီးေတာင္းပန္တယ္ေပါ့။ စစ္တပ္က လူႀကီးေတြက စစ္သားျဖစ္သြားၿပီ ျပန္မေပးႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ အဲဒီအေဒၚက တိုင္မယ္ ေတာမယ္ လုပ္ေတာ့မွ ျပန္ေပးလိုက္တာခင္ဗ်။ အဲဒါ က်ေနာ့္ကိုယ္ေတြ႔ပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ေလွေတြ လွဴတယ္။ အိမ္ေတြ လွဴတယ္။ တီဗြီေတြမွာ လႊင့္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာခ်င္တယ္။

က်ေနာ္ ေဒးဒရဲလမ္းမွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သိန္းစိန္ လာတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခရီးသြားျပည္သူေတြ ကားေတြကို ရပ္ေပးရတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီမွာကားေပၚက ပိုက္ေလွသူႀကီးတစ္ေယာက္ ေျပာျပပါတယ္။ ေလွတစ္စီးကို (၃)သိန္းနဲ႔ ၀ယ္ရမယ္။ အိမ္ဆိုလည္း (၃)သံုးသိန္းေပးရမယ္၊ (၆)သိန္းေပးရမယ္ဆိုၿပီး စစ္ဗိုလ္ေတြ လာေျပာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္က ေျပာတယ္ လွဴတာမဟုတ္ဘူးလား၊ တီဗၤီြထဲမွာ လွဴေနတာပဲေလဆိုေတာ့။ အလကားပါကြာ မင္းတို႔ အစိုးရေတြ၊ မင္းတို႔လည္း အတူတူပဲတဲ့။ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္က ရြာတစ္ရြာမွာ ခ်င္းလူမ်ဳိး ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းပညာေရးကပါ။ စာသင္ျပေပးတဲ့ ေက်ာင္းေတြေရာ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာ၊ အကုန္ ပ်က္စီေနပါတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒါ ေက်ာင္းျပန္ေဆာက္ခ်င္လို႔ ၿမိဳ႕ကိုတက္လာၿပီး တိုင္းမွဴး၊ တပ္မမွဴး၊ ဗ်ဴဟာမွဴးေတြနဲ႔ ျပန္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ အကူအညီေပးဖို႔ စကားေျပာပါတယ္။ သူတို႔ေတြက ဘာျပန္ေျပာလဲဆိုေတာ့ အရွင္ဘုရား ေရွ႕စီနီယာေတြ မ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အဲလိုေျပာတယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ကို ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီဘုန္းႀကီး နာမည္ဘြဲ႔ေတာ္က ဦးပညာသာမိပါ။ စစ္တပ္ဆီက ဘာမွ အကူအညီမရတဲ့အဆံုး ရြာကလူေတြနဲ႔ သစ္ေတြ ၀ါးေတြ ခုတ္ၿပီး ယာယီေက်ာင္းေလး ေဆာက္ၿပီး စာသင္ေနရပါတယ္။

က်ေနာ္ကူညီခ်င္ေပမယ့္ က်ေနာ္လုပ္ရတဲ့အလုပ္က ေအာ္ရတယ္၊ ေငါက္ရတယ္၊ ေမာင္းထုတ္ရတယ္၊ မလာနဲ႔၊ မကပ္နဲ႔၊ ျပည္သူမုန္းေအာင္ လုပ္ရတဲ့ လူရမ္းကားအလုပ္ပါခင္ဗ်။

ေနာက္က်ေနာ္တစ္ခု ႀကံဳခဲ့တာ ရွိပါေသးတယ္။ နာဂစ္ေဒသအစံုကိုေတာ့ က်ေနာ္မေရာက္ခဲ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ ဖ်ာပံု ေဒးဒရဲနဲ႔ ဒလလမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ တာ၀န္က်ခဲ့တာပါ။ ဒလဟုိဘက္ကမ္း ဒီဘက္ကမ္းတံတားပါ။ အဲဒီတံတားေျခရင္းမွာ တာ၀န္က်ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္က သားေလး ထမင္းစားၿပီးၿပီလားလို႔ ေမးပါတယ္။ လာစားဖို႔ေခၚပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရဲသင္တန္းမွာ စားခဲ့ရတာထက္ ဆိုးတာေပါ့။ ထမင္းဆို ၀ါထိန္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္က အႀကီး ဆန္အလွဴေတြ မရဘူးလားဆိုေတာ့ မရဘူးတဲ့ ေရျမဳပ္သြားတဲ့ ဆန္ေတြကို ေနလွန္းၿပီး ဒီလိုပဲ ေန႔တိုင္းစားေနရတာပဲတဲ့။ ဆီဆိုတာလည္း မျဖစ္စေလာက္ပဲတဲ့၊ ဒါေလးနဲ႔ မင္းမွ်တၿပီး စားသြားေပါ့တဲ့။ က်ေနာ္စားခဲ့ရပါတယ္။

ေဒးဒရဲတံတားေပၚမွာ ဘာႀကံဳခဲ့လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ခြဲျခားေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ညဘက္ဆိုရင္ မေကာင္းတာလုပ္စားတဲ့ မိန္းမပ်က္ေတြ တံတားေပၚကို တက္လာတယ္။ စစ္သားေတြနဲ႔ အိပ္ၾကတယ္။ တံတားေအာက္မွာဆိုလည္း ဒီအတိုင္းပဲဗ်။

ဒုကၡသယ္ေတြထဲက အဲလိုပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္သြားတယ္လို႔ေတာ့ က်ေနာ္ မၾကားမိခဲ့ဘူး။ နဂိုရွိၿပီးသားေတြပါ။ က်ေနာ္တို႔ ရဲတပ္ဖြဲ႔နဲ႔ စစ္သားၿပိဳင္ၿပီးေတာ့ လူထုနဲ႔ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံတဲ႔ေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ေလာက္ သူတို႔မယဥ္ေက်းဘူးခင္ဗ်။

ေဒးဒရဲ တံတားရဲ့ေဘး၊ မယကရံုးရဲ့ အေနာက္မွာ အစိုးရက အိမ္ေတြေဆာက္ေပးပါတယ္။ အဲဒီအိမ္ေတြမွာ ပုိက္ဆံေပးႏိုင္တဲ့လူေတြပဲ ေနရပါတယ္။ ေငြမတတ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြကေတာ့ က်ေနာ္ျပန္လာတဲ့အထိ တဲအိမ္ေလးေဆာက္ၿပီး ျဖစ္သလို ေနၾကရတယ္ခင္ဗ်။

က်ေနာ္တို႔ ေဒးဒရဲတံတားမွာ ေစာင္ရတဲ့အခါ အလွဴပစၥည္းေတြ လာပို႔တဲ့လူေတြ အကုန္လံုးကို က်ေနာ္တို႔က ေမးျမန္းစစ္ေဆးရပါတယ္ခင္ဗ်။ စစ္သားေတြနဲ႔ အတူေပါ့ေလ။ ဘယ္ကိုသြားမလဲ၊ ဘာေတြလွဴမလဲ၊ ဘယ္ကလာသလဲ၊ မွတ္ရပါတယ္။ အဲေနာက္က်ေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူးခင္ဗ်။ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် သြားလွဴခြင့္ မျပဳေတာ့ဘူး။ လွဴမယ့္ပစၥည္းကို မယကရံုးမွာထားခဲ့ရတယ္ခင္ဗ်။ လူေတြက ႀကံဳေတြ႔ရတာေတြကို မီဒီယာေတြကို ေျပာျပမယ္။ လူေတြကို ေျပာျပမယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔မဟုတ္တာ လုပ္ေနတာေတြ ဗူးေပၚသလို ေပၚမွာစိုးတယ္လို႔ က်ေနာ္ယူဆတယ္ခင္ဗ်။

အလွဴရွင္ေတြဟာ အစပိုင္းကာလေတြကဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ကို ပါ၀င္ၿပီးေတာ့ ၀င္လွဴဖို႔ အကူအညီေတာင္းၾကပါတယ္။ ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ေပါ့ေနာ္၊ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာေတြဆိုတာ မိမိရဲ့ အလွဴပစၥည္းေတြကို ကိုယ္တိုင္းကိုယ္က် လွဴမွ စိတ္ၾကည္ႏူးတတ္ၾကတာေလ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္တိုင္ လွဴခြင့္မရေတာ့ပဲ မယကရံုးမွာပဲ၊ ပါသမွ် အလွဴပစၥည္းေတြက္ို ထားပစ္ခဲ့ရတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လွဴခ်င္ေတာ့မလဲ။ ဘာသာေရးအရပဲၾကည့္ၾကည့္၊ လူမိ်ဳးေရးအရပဲၾကည့္ၾကည့္ အလွဴရွင္ေတြဟာ လံုး၀မေက်နပ္ၾကေတာ့ဘူးခင္ဗ်။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ စစ္သားေတြက က်ေနာ္တို႔ကိုေခၚၿပီး လူမုန္းခံခိုင္းတာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔က ငိုေနတဲ့လူေတြကို အငိုတိတ္ေအာင္၊ ငတ္ေနသူကို ၀ေအာင္ သြားေကၽြး၊ ေနစရာမရွိသူကို ရွိေအာင္ ၀ိုင္း၀န္း ကူညီေပးရတာမဟုတ္ပဲ၊ ဟိုလိုမလုပ္နဲ႔ ဖယ္ေပး၊ ဆင္းေပး၊ ျပန္၊ နင္ပဲငဆ ေအာ္၊ ဆဲ၊ ေငါက္ တကယ္ေတာ့ လူမိုက္ သြားလုပ္ရသလိုပါဗ်ာ။ ႏိုင္ငံတကာက ေပးပို႔ လွဴဒါန္းၾကတာေတြကို ေရာင္းၿပီး စီးပြား ျဖစ္းသြားၾကတာက တပ္မ(၆၆) အင္းမက အရာရွိေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕နယ္က အရာရွိႀကီးေတြ ဇိမ္ခံ ပစၥည္းေကာင္းေကာင္း သံုးလိုက္ၾကရတာပဲ။ ျပည္တြင္းမွာ အမွန္အကန္ ျဖစ္ေနတာေတြကို ျပည္ပက ေရဒီယိုေတြ အကုန္မသိၾကဘူးဗ်။ ။

(ရဲတပ္ဖြ႔ြဲ၏ အက်င့္ပ်က္ လာဘ္စားျခစားမႈမ်ားကို ႀကံဳႀကိဳက္ပါက ဆက္လက္ၿပီး ေရးသားတင္ျပ သြားပါမည္။)

ေက်ာ္ေသာင္း